L’Aquila 6 Απριλίου 2009, ώρα 03:32

Δεν θα ξεχάσω ποτέ…


…Τη στιγμή που ξυπνήσαμε έντρομοι από τον ύπνο για να υπομείνουμε εκείνα τα καταραμένα 25 περίπου δευτερόλεπτα του σεισμού, που έμοιαζαν να είναι ατελείωτα και προανήγγειλαν την πιο δύσκολη ημέρα της ζωής μας … Από το επόμενο λεπτό άλλαξαν όλα, για πάντα. Ό,τι και να γίνει, κανείς μας, δε θα μπορέσει ποτέ του να ξεχάσει, τους ήχους που άκουσε, τις εικόνες που είδε, τα γεγονότα που έζησε. Άνοιξε η γη και κατάπιε την Άκουϊλα.

Σκηνές απίστευτες, που δυσκολεύεται να τις χωρέσει ο νους του ανθρώπου, μιας πόλης που νόμιζες ότι είχε βομβαρδιστεί στην κυριολεξία, που δεν μπορούσες να την αναγνωρίσεις και ας την είχες ζήσει χρόνια. Αρκεί μονάχα μία στιγμή για να τα χάσεις όλα…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ…

…Τους ανθρώπους που έφυγαν εκείνη την ημέρα, παιδιά, νέους και μεγαλύτερους και το Βασίλη Κουφολιά. Γιατί έσβησαν άδικα, χωρίς να υπάρχει λόγος και επειδή ο καθένας από εμάς που έμεινε πίσω, ξέρει καλά μέσα του ότι θα μπορούσε να είναι στη θέση τους, νεκρός. Ήταν θέμα τύχης-ατυχίας και στατιστικής…

…Πόσο χαιρόμασταν κάθε φορά όταν βρίσκαμε δικούς μας ανθρώπους στα σημεία συνάντησης, ανθρώπους που τους ψάχναμε και στο τέλος ξέραμε ότι είναι σίγουρα καλά- και ας ήταν κάποιοι τραυματίες.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ…

…Τις φίλες και τους φίλους που πρόλαβαν να βγουν από το σπίτι, πριν καταρρεύσει, με τα κατακόκκινα μάτια, τα σκονισμένα μαλλιά και τα σκισμένα ρούχα…
…Τα παιδιά που δεν είχαν πάνω τους ούτε μια ταυτότητα για να ταξιδέψουν, γιατί ήταν θαμμένη μαζί με τα υπόλοιπα τους υπάρχοντα…

Δεν θα ξεχάσω ποτέ…

…Τις συμφοιτήτριες και τους συμφοιτητές μας που τα μόνα τους υπάρχοντα ήταν οι πιτζάμες που φορούσαν και πήραν από άλλους μπουφάν και παπούτσια για να ταξιδέψουν…
…Την παρέα των τεσσάρων, που περιμέναμε να έρθουν στο τρίτο και τελευταίο λεωφορείο για να φύγουμε οι τελευταίοι εναπομείναντες και ερχόντουσαν κρατώντας στην πλάτη τους σεντόνια, γεμάτα με ότι ρουχισμό μπόρεσαν να πάρουν από τα σπίτια τους, που είχαν πέσει…

…Φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, μετά από 21 ημέρες, με τους νεκρούς ολοένα να αυξάνονται (οι μισοί από τους τραυματίες ήταν βαριά), να ευχαριστούμε που ζήσαμε, αλλά να μην γνωρίζουμε τι θα μας επιφυλάσσει το μέλλον.

Στην Ιταλία, αρχικά η υπουργός παιδείας, γνωρίζοντας ότι όχι μόνο η πόλη, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της υποδομής του πανεπιστημίου έχει καταστραφεί (στην ουσία μόνο ένα κτίριο στον πόλο της Ιατρικής, Βιολογικού και Φυσικών Επιστημών να έχει περάσει τους πρώτους ελέγχους με επιτυχία-εκεί έχουν μεταφερθεί τα πάντα), δήλωσε ότι θα άνοιγαν οι μετεγγραφές για τους φοιτητές της Άκουϊλας, που θα μπορούσαν να πάνε σε όποιο ιταλικό πανεπιστήμιο επιθυμούσαν.

Πολύ γρήγορα όμως η στρατηγική της ιταλικής κυβέρνησης άλλαξε γραμμή πλεύσης, αφού συνειδητοποίησαν ότι ο μόνος τρόπος για να μην <<πεθάνει>> οριστικά η πόλη, είναι να παραμείνει το Πανεπιστήμιο εκεί. Έτσι δεν εξετάζεται πλέον ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Οι τελευταίες πληροφορίες που πάρθηκαν στα συμβούλια των σχολών μάλιστα, λένε ότι κάθε σχολή αποφασίζει για τον εαυτό της, είτε να παραμείνει στην πόλη (προσωρινά σε σκηνές, μετά βλέπουμε),είτε να μεταφερθεί προσωρινά σε άλλες γειτονικές πόλεις του νομού. Για παράδειγμα, η Ιατρική Σχολή θα μεταφερθεί σε τέσσερεις γειτονικές πόλεις (Teramo, Pescina, Avezzano, Sulmona) και οι εξετάσεις θα γίνονται στην Άκουϊλα.

Στην Ελλάδα, έχουν γίνει επιτροπές, έχουν κατατεθεί αιτήματα και οι φοιτητές της Άκουϊλα ακόμα περιμένουν. Η μόνη επίσημη απάντηση που μας έχει δώσει μέχρι τώρα η Ελληνική Κυβέρνηση είναι οι δηλώσεις που έκανε ο κύριος Αντώναρος (κυβερνητικός εκπρόσωπος) και δημοσιεύθηκαν στην εφημερίδα Απογευματινή στις 14 Απριλίου (8 ημέρες μετά το σεισμό). Τι μας είπε λοιπόν ο συγκεκριμένος κύριος:

1. <<Η ελληνική κυβέρνηση δεν αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μετεγγραφής τους σε ελληνικά ΑΕΙ, καθώς κάτι τέτοιο θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου και θα δημιουργούσε περισσότερα προβλήματα από όσα θα έλυνε.>>

Αυτό που δεν μπορούμε να δεχθούμε εμείς είναι η έκφραση <<ασκοί του Αιόλου>>. Μήπως εννοούσε ο κύριος Αντώναρος ότι κάθε μέρα γίνονται τέτοιες φυσικές καταστροφές; (οι ιταλικές αρχές θεωρούν ότι πρόκειται για την χειρότερη φυσική καταστροφή τα τελευταία 25 χρόνια).

Μήπως πάλι δεν τη θεωρεί καταστροφή και απλά εμείς υπερβάλλουμε; Ας ανοίξουν κύριε Αντώναρε οι ασκοί του Αιόλου. Δεν κηρύσσονται στις προηγμένες χώρες της Δυτικής Ευρώπης (και μάλιστα σε μία από τις πιο προηγμένες χώρες του πλανήτη) οι περιοχές σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης για πλάκα.

Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης σημαίνει:

…ό,τι αναστέλλονται άρθρα του Συντάγματος
…ό,τι μπαίνει ο στρατός στην πόλη
…ό,τι απαγορεύεται να μπεις στο σπίτι σου (αν υπάρχει ακόμα και στέκεται) και αν το κάνεις συλλαμβάνεσαι
…ό,τι είσαι στην πόλη με δική σου ευθύνη
…ό,τι πρέπει να παίρνεις άδεια για οτιδήποτε θέλεις να κάνεις

και άλλα πολλά που σίγουρα η κυβέρνηση, τα κόμματα και η πολιτικοί μας γνωρίζουν καλύτερα από εμάς, που τα μάθαμε υποχρεωτικά, αφού τα βιώσαμε.. (σημείωση: μέχρι και σήμερα 27 Απριλίου 2009 η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης ισχύει).

Κανένας από εμάς δε θα ήθελε να βιώσουν Έλληνες Πολίτες τις μισές μας εμπειρίες και να μην βοηθηθούν από το ίδιο τους το κράτος. Άρα για ακόμα μια φορά σας λέμε: Ας ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου.

2. <<Το ελληνικό υπουργείο Παιδείας βρίσκεται σε συνεχή επαφή με τις ιταλικές αρχές και παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις, ώστε να τηρηθούν και για τους Έλληνες φοιτητές τα όσα θα ισχύσουν για τους Ιταλούς. Να εξασφαλιστεί δηλαδή και γι’ αυτούς η δυνατότητα εσωτερικής μετεγγραφής σε άλλα ιταλικά Πανεπιστήμια.>>

…Οι τελευταίες εξελίξεις στην Ιταλία, σας διαψεύδουν κύριε κυβερνητικέ εκπρόσωπε. Καταδεικνύουν ότι δεν είχατε σοβαρό πολιτικό σχεδιασμό επί του θέματος παρά μόνο στάση αναμονής και τώρα που τα πράγματα αλλάζουν τροπή κινδυνεύετε να εκτεθείτε ανεπανόρθωτα.

3. <<Πολλές χιλιάδες Έλληνες φοιτητές και φοιτήτριες σπουδάζουν σε Πανεπιστήμια της γειτονικής χώρας. Ας μην κινδυνολογούμε λέγοντας ότι όλη η Ιταλία είναι μια επικίνδυνη ζώνη>>

Αν είναι έτσι τα πράγματα, δεν έπρεπε να μας βοηθήσετε να φύγουμε από εκεί καθόλου. Έπρεπε να μας αφήσετε όλους εκεί να μας φροντίσει το ιταλικό κράτος και να μας περιθάλψει στην Piazza d’ armi…για να μην κινδυνολογούμε καθόλου.

4. Μας υπενθύμισε ότι οι συγκεκριμένοι φοιτητές (εμείς δηλαδή) επέλεξαν να πάνε να σπουδάσουν στη γειτονική χώρα.

Αυτό το σημείο δεν αξίζει να σχολιαστεί, γιατί δεν αποτελεί επιχείρημα. Είναι ασέβεια προς το θεσμό του κυβερνητικού εκπροσώπου. Σεβαστός είναι ο θεσμός-το πρόσωπο κρίνεται.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό ως Έλληνες Πολίτες να παρουσιάζουμε αιτήματα στην Ελληνική Πολιτεία και να ζητάμε τη βοήθεια της, πάντα για ανθρωπιστικούς λόγους. Είναι οι ίδιοι λόγοι που οδήγησαν την κυβέρνηση να μας βοηθήσει να φύγουμε από την μαρτυρική Άκουϊλα.

Είναι παράδοξο, ένα κράτος που είναι αλληλέγγυο, περιθάλπει και δίνει άσυλο στην πατρίδα μας σε όλους τους κατατρεγμένους, διωγμένους, πρόσφυγες της γης, είτε είναι Παλαιστίνιοι, Πακιστανοί, Άραβες κ.τ.λ. και τους παρέχει δωρεάν παιδεία, υγειονομική φροντίδα κ.τ.λ., την ίδια στιγμή να απορρίπτει από την αρχή το ενδεχόμενο να αγκαλιάσει τα δικά του τέκνα, γυρίζοντας τα πίσω στην Ελλάδα μετά από μια τέτοια καταστροφή βιβλικών διαστάσεων.

Προσωπικά, όπως και κάποιοι άλλοι συμφοιτητές μας που πλησιάζουν ή είναι στο τέλος των σπουδών τους, δηλώσαμε ότι το ενδεχόμενο μετεγγραφής σε ελληνικά πανεπιστήμια δεν μας ενδιαφέρει, παρά μόνο στην περίπτωση που θα γινόταν άμεσα και θα μας αναγνώριζαν όλους τους κόπους και τις θυσίες μιας ζωής, της πανεπιστημιακής μας καριέρας.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υποστηρίζουμε όλοι, το δίκαιο αίτημα της μετεγγραφής και οποιαδήποτε άλλης βοήθειας που είναι δυνατόν να έχουν όλα τα παιδιά της Άκουϊλας.

Είναι το πιο δίκαιο αίτημα που έτυχε να υποστηρίξω ποτέ στη ζωή μου και όσο έχω φωνή θα το φωνάζω.

Μας πικραίνει όλους η ανησυχία και η αγωνία ορισμένων, μην τυχόν και επωφεληθούμε με κάποιο τρόπο από αυτή την υπόθεση (πχ με μία ενδεχόμενη μετεγγραφή σε ελληνικά πανεπιστήμια)…

…Λες και ένας από εμάς δεν έχασε τα πάντα…
…Λες και δεν κινδυνέψαμε να χάσουμε τα πάντα όλοι…
…Λες και δεν έχουμε χάσει ήδη πάρα πολλά…

Οι ίδιοι άνθρωποι, όταν ακούν ως απάντηση ότι κάποιους από εμάς δεν τους ενδιαφέρει η μετεγγραφή, με περίσσιο θράσος λένε:
<<εντάξει, τώρα το πτυχίο το έχεις μάλλον στο τσεπάκι σου και θα το πάρεις εύκολα, για να θέλεις να μείνεις πάνω…>> .

Έλεος, ας αποφασίσουν οι συγκεκριμένοι αντί ημών, που θα είναι πιο δύσκολο, να πάμε εκεί. Ξέρω καλά ότι κανείς μας δεν εύχεται να ζήσει άλλος άνθρωπος ποτέ τέτοιες καταστάσεις. Δε χρειάζεται να απαντάει κανείς μας σε τέτοιες προκλήσεις.

ΜΗΔΕΝΙ ΣΥΜΦΟΡΑ ΟΝΕΙΔΙΣΕΙΣ ΚΟΙΝΗ ΓΑΡ Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΟΡΑΤΟ. (Σόλωνας)



Σταμάτιος Παπασάββας
Φοιτητής Ιατρικής Πανεπιστημίου Άκουϊλας
Υπεύθυνος Ελληνορθόδοξης Ενορίας Άκουϊλας